ჯერ კიდევ ძვ. წ. III ათასწლეულში პირველი დასახლებები გაჩნდა სანაოსნო მდინარეების ნაპირებსა და ზღვების სანაპიროებზე, რომლებიც ემსახურებოდა ქვეყნის თავდასხმებისგან დაცვას, ხელოსნობის განვითარებას და სხვა სახელმწიფოებთან აქტიური სავაჭრო და საზოგადოებრივი ურთიერთობების განვითარებას. ამ დასახლებების კეთილდღეობის სწრაფი ზრდის გამო, შეძლებულმა მოსახლეობამ და ქვეყნის მმართველმა ორგანოებმა მალე კონცენტრირება მოახდინეს მათში. ასე გაჩნდა პირველი უძველესი ქალაქები, რამაც დასაბამი მისცა ურბანიზაციის პროცესს.
დაიწყო ქალაქების რაოდენობის ზრდა, ქალაქის მოსახლეობის მუდმივი ზრდა, ურბანული ცხოვრების წესის გაშენება. ყველა მომდევნო ეპოქაში ქალაქებმა უდიდესი გავლენა მოახდინეს მეცნიერების, არქიტექტურისა და კულტურის განვითარებაზე, სამრეწველო წარმოების ფორმირებასა და განვითარებაზე, სასაქონლო-ფულის ურთიერთობების ფორმირებაზე, სოციალური სისტემის რევოლუციურ გარდაქმნებზე თითქმის ყველა სახელმწიფოში. XIX საუკუნის დასაწყისიდან საზოგადოება, მისი კულტურა, დემოგრაფიული პროცესები მნიშვნელოვნად გააქტიურდა. ეს გამოწვეული იყო ქალაქებში დიდი ინდუსტრიული ცენტრების კონცენტრაციით, ტრანსპორტისა და კომუნიკაციების განვითარებით, მედიცინის მიღწევებისა და განვითარებადი მომსახურების სექტორის მოქალაქეებისთვის უფრო მარტივი წვდომით. შედეგად, სოფლის მოსახლეობის უზარმაზარი ფენა მიგრირებდა ღირსეული შემოსავლისა და უკეთესი ცხოვრების ძიებაში. მე -19 საუკუნის დასაწყისიდან მე -20 საუკუნის ბოლომდე ქალაქის მოსახლეობა მთელ მსოფლიოში საშუალოდ 5% -დან 41% -მდე გაიზარდა. ურბანიზაციის პროცესი მხოლოდ სოფლის მოსახლეობის მიგრაციით არ არის განპირობებული. სოფლის დასახლებებში სამრეწველო საწარმოების მშენებლობის შემდეგ ისინი პატარა ქალაქებად გარდაიქმნება. დასახლებები, რომლებიც ფართოვდება ქალაქის საზღვრებში, შეედინება როგორც სტრუქტურული ტერიტორიული ერთეული. გარდა ამისა, მუდმივად იზრდება ეგრეთ წოდებული პენალტის მიგრაცია, როდესაც გარეუბნების მოსახლეობა, რომლებიც განაგრძობენ ცხოვრებას სოფლის დასახლებებში, ყოველდღე მიდიან სამუშაოდ და სწავლაში ქალაქში. ინდუსტრიული ქვეყნების ურბანიზაციამ გამოიწვია მათი მოსახლეობის მნიშვნელოვანი ნაწილის კონცენტრაცია ქალაქებში და ურბანული მოსახლეობის დიდი უპირატესობა სოფლის მოსახლეობაზე. ურბანიზებული ქვეყნების ყველაზე ცნობილი წარმომადგენლები არიან დიდი ბრიტანეთი, შვედეთი, ბელგია, გერმანია, ავსტრალია, აშშ. ასევე კანადა, ისრაელი, იაპონია და ახალი ზელანდია. მათში ურბანული მაცხოვრებლების რაოდენობა 70% -ზე მეტია. ურბანიზაციის განვითარების თავისებურებაა ურბანული მაცხოვრებლების ზრდის ტემპის შენელება, წილი 70% -ს აღემატება. და შეჩერდით, როდესაც 80% უახლოვდება. მხოლოდ აფრო-აზიის რეგიონის განვითარებად ქვეყნებშია შემორჩენილი სოფლის მაცხოვრებელთა გავრცელება ქალაქების მოსახლეობაზე. ამ ეტაპზე ურბანიზაციის განვითარებამ განაპირობა ურბანული აგლომერაციების ფორმირება, როდესაც ფართო გარეუბნებში მოსახლეობის ზრდა აღემატება მოსახლეობას ზრდა დიდ ქალაქში, რომელიც აგლომერაციის ცენტრია. ეს ფენომენი ფართოდ არის გავრცელებული ჩრდილოეთ ამერიკაში, ბელგიაში, ნიდერლანდებსა და მოსკოვში. გარდა ამისა, კანადაში, შვედეთში, იტალიასა და საფრანგეთში შეიცვალა მოსახლეობის მიგრაციის მიმართულება ურბანული აგლომერაციიდან და მსხვილი ქალაქებიდან (მეგაპოლებიდან) საშუალო და პატარა ქალაქებში. მეგაპოლისები, რომელთა მოსახლეობა ერთ მილიონზე მეტი ადამიანია, აღარ არის მიმზიდველი ბიზნესისთვის და ცხოვრებისათვის ცუდი ეკოლოგიის, ტრანსპორტის შეშუპებისა და საცხოვრებლის მაღალი ხარჯების გამო. გარდა ამისა, მათში სამრეწველო საწარმოების განვითარება არ უზრუნველყოფს სამუშაო ადგილების გაზრდას მოსახლეობისთვის. ურბანიზაციის განვითარება ურბანული ღარიბული უბნების სუსტი დონის მქონე ქვეყნებში. ეს იწვევს სოციალური დაძაბულობის ზრდას და ახალგაზრდა მოსახლეობის ემიგრაციას განვითარებულ ქვეყნებში.
