თეირანის კონფერენცია გაგრძელდა 1943 წლის 28 ნოემბრიდან 1 დეკემბრამდე. მასში მონაწილეობდნენ სსრკ-ს, აშშ-სა და დიდი ბრიტანეთის მთავრობების მეთაურები. კონფერენციის ძირითადი საკითხები იყო სამხედრო, კერძოდ - მეორე ფრონტი ევროპაში. მართლაც, ანგლო-ამერიკელი მოკავშირეების ვალდებულებების საწინააღმდეგოდ, მათ ეს არასოდეს აღმოაჩნდათ არც 1942 წელს და არც 1943 წელს.
ინსტრუქციები
Ნაბიჯი 1
იმ დროისთვის წითელმა არმიამ უკვე მიაღწია გამორჩეულ გამარჯვებებს ფაშიზმთან ბრძოლაში. ბრიტანეთმა და ამერიკამ გარკვეულწილად შიში დაიწყეს, რომ თუ ეს გაგრძელდა, საბჭოთა ჯარებს შეეძლოთ დასავლეთ ევროპის განთავისუფლება მათი დახმარების გარეშე. ამიტომ, გადაწყდა მეორე ფრონტის გახსნა. ჩერჩილსა და რუზველტს განსხვავებული შეხედულებები ჰქონდათ იმის შესახებ, თუ სად, როდის და რა მასშტაბებით უნდა დაწყებულიყო ეს ოპერაცია. დასკვნა გაკეთდა საბჭოთა დელეგაციის მიერ. დამტკიცდა ოვერლორდის გეგმა. რომლის თანახმად, მეორე ფრონტი უნდა გაიხსნა 1944 წლის მაისში, მტრის დარტყმა საფრანგეთის ჩრდილო-დასავლეთიდან და სამხრეთით. თავის მხრივ, საბჭოთა კავშირმა გამოაცხადა, რომ აპირებს ერთდროულად დაიწყოს შეტევა მისი მხრიდან, რათა თავიდან აიცილოს მტრის ძალების აღმოსავლეთიდან დასავლეთის ფრონტზე გადაყვანა.
ნაბიჯი 2
გადაწყდა საჭირო ზომების მიღება თურქეთის გერმანიის წინააღმდეგ ომში ჩართვის, აგრეთვე იუგოსლავიის პარტიზანთა დახმარების მიზნით.
ნაბიჯი 3
იმის გათვალისწინებით, რომ იაპონიამ არაერთხელ გაუწია დახმარება ჰიტლერის არმიას, მიუხედავად 1941 წელს რუსეთთან გაფორმებული შეთანხმების ნეიტრალიტეტის შესახებ, საბჭოთა კავშირი შეერთებულ შტატებსა და დიდ ბრიტანეთს შეხვდა და შეთანხმდნენ, რომ გერმანიასთან საბოლოო გამარჯვების შემდეგ დაიწყებდნენ ომს იაპონიის წინააღმდეგ.
ნაბიჯი 4
სხვა საკითხებთან ერთად, კონფერენციაზე განიხილეს ომის შემდგომი მსოფლიო წესრიგი და ხალხთა უსაფრთხოება. ამერიკამ და ინგლისმა შემოგვთავაზეს გერმანიის ომისშემდგომი სტრუქტურის სხვადასხვა ვარიანტი, მაგრამ არცერთი მათგანი არ დაამტკიცა სტალინმა. ამიტომ შემოთავაზდა, რომ ეს საკითხი გადაეცა ევროპულ საკონსულტაციო კომისიას. მაგრამ გადაწყდა გერმანული კონიგსბერგის (მოგვიანებით სახელად კალინინგრადის სახელი) გადაყვანა საბჭოთა კავშირში.
ნაბიჯი 5
ასევე განიხილეს პოლონეთის საკითხი. რუზველტსა და ჩერჩილს სურდათ დარწმუნებულიყვნენ საბჭოთა დელეგაციისთვის, განაახლონ ურთიერთობა პოლონეთის ემიგრანტ მთავრობასთან, შემდეგ ლონდონში. დასავლეთი გეგმავდა მის დაბრუნებას პოლონეთში, რათა შეენარჩუნებინა ბურჟუაზიული სისტემა იქ. მაგრამ სტალინი ამისთვის არ წასულა. მაგრამ წინასწარი შეთანხმება იქნა მიღწეული, რომ პოლონეთის ომისშემდგომი საზღვრები უნდა გაევლო "Curzon Line" - ის გასწვრივ.
ნაბიჯი 6
თეირანის კონფერენციაზე მიღებულ იქნა "დეკლარაცია ირანის შესახებ", რომელიც გარანტირებული იყო მისი დამოუკიდებლობა და ტერიტორიული ხელშეუხებლობა.
ნაბიჯი 7
კონფერენციის შედეგად, 1943 წლის 1 დეკემბერს მიღებულ იქნა სამი სახელმწიფოს დეკლარაცია, რომელმაც ხელი შეუწყო ანტიჰიტლერული კოალიციის გაერთიანებას და მოწმობს სხვადასხვა სოციალური სისტემის მქონე სახელმწიფოების ერთმანეთთან თანამშრომლობის მზადყოფნას. საერთაშორისო პრობლემების გადაჭრის მიზნით.
