დეკოლონიზაცია ისტორიული პროცესია, როდესაც კოლონიური ქვეყნების მიერ ოკუპირებულ ტერიტორიებს დამოუკიდებლობა ეძლევათ სუვერენიტეტის სრულად აღიარებით. ზოგჯერ ქვეყნები მოიპოვებენ დამოუკიდებლობას განმათავისუფლებელი ბრძოლის დროს, ამხობენ კოლონიალისტების მმართველობას.
ინსტრუქციები
Ნაბიჯი 1
პირველი მნიშვნელოვანი დეკოლონიზაციის პროცესი მოხდა 1947 წელს, როდესაც ინდოეთმა გამოაცხადა თავისი სუვერენიტეტი და გაათავისუფლა ბრიტანეთის კოლონიალური დამოკიდებულებისგან.
ნაბიჯი 2
ინდოეთი ერთ – ერთი პოსტკოლონიალური ქვეყანაა, რომელმაც რეალურად მოიშორა ბრიტანეთის გავლენა. მთავრობამ მოახერხა ხალხის გაერთიანება და დამოუკიდებელი განვითარების გზაზე დაყენება, დაიწყო ინვესტიციების ჩადება მრეწველობის, სოფლის მეურნეობის, მეცნიერებისა და განათლების განვითარებაში. ახლა ინდოეთი თანაბარი პარტნიორია განვითარებულ ქვეყნებს შორის და თანამედროვე კომპიუტერული ტექნოლოგიების შემქმნელები, ინდოელი მეცნიერები მსოფლიოს წამყვანი სპეციალისტები არიან.
ნაბიჯი 3
სამწუხაროდ, აფრიკის მრავალი ქვეყნის სუვერენიტეტის გამოცხადებულმა ტალღამ ამ ქვეყნების ხალხებს არ მოუტანა კეთილდღეობა და კეთილდღეობა. განვითარებული ქვეყნები მათ განსაზღვრავს ზოგადი კონცეფციით "მესამე სამყაროს ქვეყნები".
ნაბიჯი 4
დატოვეს თავიანთი ყოფილი კოლონიები, კოლონისტებმა აიღეს ყველაფერი ღირებული და განმარტეს, რომ ყველა ღირებულება შეიქმნა მათი კაპიტალის დახმარებით. აფრიკის ქვეყნები გაკოტრების პირას იმყოფებოდნენ, არ იყო მრეწველობა, უმუშევრობა მძვინვარებდა და ხაზინს არ ჰქონდა თანხები ყველაზე მწვავე პრობლემების მოსაგვარებლად. დასავლეთის ქვეყნებმა ისარგებლეს ახალი სუვერენული ქვეყნების მმართველთა უსუსურობით, დააჩქარეს "დახმარების" მიცემა მესამე სამყაროს ქვეყნებისთვის. ამრიგად, მათთვის ნეოკოლონიზაციის ერა დაიწყო.
ნაბიჯი 5
დასავლელი მეწარმეები დაშვებულნი იყვნენ იმ ქვეყნების ტერიტორიაზე, რომლებმაც დაიწყეს ინვესტიცია წარმოების განვითარებაში, დედამიწის ინტერიერის განვითარებაში. ეს ყველაფერი გაკეთდა მინიმალური დანახარჯებით, ამ ქვეყნების ბუნებრივი რესურსებისა და ადგილობრივი იაფი მუშახის გამოყენებით.
ნაბიჯი 6
სუვერენული ქვეყნები კვლავ მონობაში მოხვდნენ, ახლა უკვე ეკონომიკურად. დასავლელმა ინვესტორებმა მოგების უმეტესი ნაწილი საკუთარ თავზე გამოყვეს, ხოლო დანარჩენი ნაწილი მოგების სახით დაუბრუნეს გაყიდულ საქონელს, მესამე ინვესტორებმა თავად ინვესტორებმა შემოიტანეს და მონოპოლური ფასებით გაყიდეს. ფხიზლად მყოფი ეკონომიკური კონტროლის ქვეშ მყოფ ქვეყნებს არ ჰქონდათ და არც აქვთ შესაძლებლობა, ინვესტიცია ჩადონ ქვეყნის განვითარებაში. კორუფციამ, რომელიც ადგილობრივმა ოფიციალურმა წარმომადგენლებმა მოგების წყაროდ აღადგინეს, მზარდმა საგარეო ვალებმა, ამ ქვეყნებმა დასავლეთის ქვეყნებზე დამოკიდებულ დამოკიდებულებაში მიიყვანა.
ნაბიჯი 7
ახალმა განმათავისუფლებელმა მოძრაობებმა, რომლებმაც მოიცვა მესამე სამყაროს ქვეყნები, ეროვნებათაშორისი ომები, ქვეყნების ლიდერების ეკონომიკური პოლიტიკის არარსებობა, მხოლოდ უფრო დიდ ქაოსსა და ინვესტორ ქვეყნებზე სრულ დამოკიდებულებაში ჩაღრმავებას მოჰყვა. დეკოლონიზაცია მრავალი ქვეყნისთვის კოლონიურ ჩაგვრას კიდევ უფრო დიდ კატასტროფად იქცა.
